II.Σύμφωνα με το μεταβιβαστικό αποτέλεσμα της έφεσης, κατά το άρθρο 522 ΚΠολΔ, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο έχει ως προς την αγωγή την ίδια εξουσία την οποία έχει και το πρωτοβάθμιο και μπορεί να εξετάσει αυτεπαγγέλτως, αν η αγωγή είναι νόμιμη, ορισμένη ή παραδεκτή και να την απορρίψει αν δεν στηρίζεται στο νόμο ή στερείται των απαραίτητων στοιχείων για τη θεμελίωση της. Ειδικότερα, επί εφέσεως του εναγομένου, αν η αγωγή είναι αβάσιμη κατά το νόμο, αόριστη ή απαράδεκτη και έγινε πρωτοδίκως δεκτή κατ’ ουσία, ολικά ή κατά ένα μέρος, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο μπορεί και χωρίς την υποβολή ειδικού παραπόνου, να εξετάσει αυτεπαγγέλτως τις άνω ελλείψεις και να την απορρίψει ως αόριστη ή νόμω αβάσιμη, αρκεί ο εκκαλών να ζητεί την απόρριψή της έστω και για άλλους λόγους, και να μην εκδοθεί επιβλαβέστερη απόφαση γι’ αυτόν χωρίς αντέφεση του ενάγοντος (ΑΠ 1004/2017, ΑΠ 40/2006, δη μ. ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 7/2001 ΕλΔνη 2001 925., ΕφΑΘ 99/2019 δημ. ΝΟΜΟΣ, Εφθεσ 371/2019 Αρμ 2019 994). Εν προκειμένω με την κρινόμενη αγωγή οι ενάγοντες ζητούν πέραν από την επιδίκαση της συμφωνηθείσας αποδοτέας αξίας του Ομολόγου και την επιδίκαση του ποσού των 3.584,08 €, που καταβλήθηκε επιπρόσθετα κατά την αγορά του. Πλην όμως η αγωγή είναι απορριπτέα κατά το ποσό αυτό ως νόμω αβάσιμη, καθόσον, κατά τα εκτιθέμενα στο αγωγικό δικόγραφο, η ζημία των εναγόντων συνίσταται στην αδυναμία τους να εισπράξουν την αποδοτέα αξία του Ομολόγου, κατά την οποία απωλέσθηκε το επενδυθέν κεφάλαιο (πρβλ. ΑΠ 1350/2018 δημ. ΝΟΜΟΣ), δεν αποτελεί όμως ζημία τους και το ποσό που καταβλήθηκε για την απόκτηση του Ομολόγου, το οποίο όμως δεν συμφωνήθηκε αποδοτέο κατά το χρόνο λήξης του. Κατά συνέπεια, πρέπει κατόπιν παραδοχής της έφεσης η εκκαλουμένη απόφαση να εξαφανιστεί κατά το μέρος που επιδίκασε στους ενάγοντες το ποσό των 3.584,08 € για την παραπάνω αιτία, και αφού κρατηθεί η υπόθεση κατ’ άρθρο 535 παρ.1 ΚΠολΔ από το παρόν Δικαστήριο, να απορριφθεί η αγωγή ως προς το κεφάλαιο αυτό ως νόμω αβάσιμη έστω και χωρίς ειδικό σχετικό παράπονο, εφόσον με τον πρώτο λόγο της υπό κρίση έφεσης της εναγομένης- εκκαλούσας ζητείται συνολικά η απόρριψη της αγωγής.

Από την εκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων που εξετάστηκαν με επιμέλεια των διαδίκων και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης της εκκαλουμένης απόφασης, της με αριθμό 19026/14.9.2016 ένορκης βεβαίωσης ενώπιον του συμβολαιογράφου Λαμίας …, που επικαλούνται και νομίμως προσκομίζουν οι εφεσίβλητοι, η οποία λήφθηκε με επιμέλειά τους κατόπιν νόμιμης και εμπρόθεσμης κλήτευσης της αντιδίκου τους (βλ. τη με αριθμό 5.862/8.9.2016 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή της περιφέρειας του Εφετείου Αθηνών, με έδρα το Πρωτοδικείο Αθηνών, Στέφανου Ξάφου, και όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων που επικαλούνται και νομίμως προσκομίζουν οι διάδικοι, χωρίς να παραλείπεται κανένα έγγραφο για την εκτίμηση της υπόθεσης, έστω και εάν για κάποια από αυτά γίνεται ιδιαίτερη μνεία, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Περί τα τέλη Οκτωβρίου 2004, ο …, Διευθυντής του υποκαταστήματος πλατείας Πάρκου της εναγόμενης στη Λαμία, τόπο κατοικίας του πρώτου ενάγοντος, με δική του πρωτοβουλία επικοινώνησε με τον ενάγοντα και τού γνωστοποίησε ότι η εναγόμενη είχε αναλάβει τη διαμεσολάβηση προς διάθεση στο επενδυτικό κοινό ενός ομολόγου της … με πολύ συμφέροντες όρους. Ακολούθησε συνάντησή τους, στην οποία προσήλθε και ο …, που είχε την ιδιότητα του περιφερειακού Διευθυντή του υποκαταστήματος της εναγόμενης στο Βόλο, κατά την οποία τού παρέστησαν τον ένδικο τίτλο ως Ομόλογο της …, δεκαετούς διάρκειας, με επιτόκιο που θα συνίσταται σε ποσοστό 1,25% επαυξημένο κατά το τρίμηνο euribor περιοδικής απόδοσης τόκων ανά τρίμηνο και εγγυημένης επιστροφής του κεφαλαίου του, ήτοι ότι πρόκειται για αποδοτική επένδυση χωρίς οικονομικούς κινδύνους, καθώς σε κάθε περίπτωση θα λάμβανε ακέραιο το κεφάλαιο του στις 27.10.2014, οπότε θα έληγε η διάρκεια του. Ο πρώτος ενάγων, πεισθείς στις παραπάνω διαβεβαιώσεις, προέβη στις 4.11.2004 στην αγορά του Ομολόγου, καταρτιζόμενης έτσι σιωπηρώς μεταξύ τους σύμβασης παροχής επενδυτικών υπηρεσιών και ειδικότερα παροχής επενδυτικών συμβουλών από την εναγομένη προς τον πρώτο ενάγοντα, προς το σκοπό της κατάρτισης συγκεκριμένης συναλλαγής, κατόπιν πρωτοβουλίας της εναγομένης δια των ως άνω προστηθέντων της. Μάλιστα μέχρι τότε ο πρώτος ενάγων δεν προέβαινε σε χρηματιστηριακές συναλλαγές αλλά διατηρούσε προθεσμιακές καταθέσεις και δη σε άλλες Τράπεζες, πλέον όμως ενεργώντας για δικό του λογαριασμό και ως πληρεξούσιος των λοιπών εναγόντων προέβη στο άνοιγμα κοινού τραπεζικού λογαριασμού συνδεδεμένου με το Ομόλογο, στον οποίο κατατίθεντο τα τοκομερίδια που συνιστούσαν την απόδοση του Ομολόγου. Για την αγορά δε του Ομολόγου αυτού συντάχθηκε το από 4.11.2004 έγγραφο «Αγοράς Ομολόγου», στο οποίο αναγράφεται «Αγορά Ομολόγου: Ομόλογο … Perpetual», «κουπόνι 3μηνο ΕEuribor +1,25 %» «ονομαστική αξία 496.000 ευρώ», «ποσό χρέωσης 499.584,08 ευρώ», «λήξη “Ρperpetual”» ενώ στο έγγραφο επιβεβαίωσης συναλλαγής αναγράφονται τα ακόλουθα: Είδος Τίτλου «Τραπεζικά Ομόλογα Εσωτερικού», Ημερομηνία Έκδοσης: «27.10.2004», Ημερομηνία Λήξης «27.10.2014». Ακόμη, στις τριμηνιαίες ενημερωτικές καταστάσεις που απέστελλε η εναγόμενη στον πρώτο ενάγοντα μέχρι και τις 30.6.2010 αναγραφόταν η 27η.10.2014 ως η ημερομηνία λήξης του Ομολόγου. Όπως όμως ομολογεί πλέον η εναγόμενη, πρόκειται για άληκτες ή αιώνιες ομολογίες με εκδότρια την εταιρεία ειδικού σκοπού … θυγατρική της … η οποία εγγυήθηκε την τήρηση των όρων τους, με δικαίωμα της εκδότριας να τις ανακαλέσει το πρώτον στις 27.10.2014.και, στη συνέχεια, σε κάθε ημερομηνία καταβολής του τοκομεριδίου τους, ήτοι στις 27.1,27.4, 27.7 και 27.10 εκάστου έτους. Πρόκειται, δηλαδή, για υβριδικούς τίτλους που αποτελούν μέσο χρηματοδότησης επιχειρήσεων, με την ιδιαιτερότητα ότι το αντλούμενο από τους κατόχους τους κεφάλαιο τίθεται στη διάθεση της επιχείρησης για αόριστο χρονικό διάστημα, χωρίς να θεμελιώνεται δικαίωμα τους να ζητήσουν την επιστροφή του, ενώ, ως αντιστάθμισμα τους παρέχουν δικαιώματα απόληψης των συμφωνημένων, σε υψηλά συνήθως επίπεδα, τόκων. Συνεπώς, δεν ήταν απλά στη σύλληψη και στη λειτουργία τους επενδυτικά προϊόντα και για αυτό η παρέχουσα τις σχετικές επενδυτικές υπηρεσίες εναγόμενη υπείχε ιδιαιτέρως αυξημένη υποχρέωση ενημέρωσης του ενάγοντος ως επενδυτή δεδομένου ότι η χρήση και κυκλοφορία των perpetual bonds ως ομολόγων, ομολογιακού δανείου, αποδίδει μια ψευδή, εικόνα, ικανή να παραπλανήσει τον οποιονδήποτε, ακόμη και τον πιο βαθύ γνώστη επενδυτή, ως προς την νομική φύση και την λειτουργία τους, τέτοιον δε επενδυτή σαφώς δεν αποτελούσε ο πρώτος ενάγων, που ήταν εργοδηγός στο επάγγελμα και ηλικίας (κατά το χρόνο εκείνο) 68 ετών, ο οποίος προσεγγίστηκε από τους προστηθέντες υπαλλήλους της εναγόμενης (για τους οποίους σημειωτέον δεν προέκυψε ότι διέθεταν πιστοποιητικό επαγγελματικής επάρκειας τον επίδικο χρόνο) όχι λόγω του επενδυτικού προφίλ του, καθώς μέχρι τότε δεν προέβαινε σε χρηματιστηριακές πράξεις (ήταν δηλαδή συντηρητικός στις επιλογές του), αλλά λόγω του ύψους του κεφαλαίου που διέθετε σε καταθέσεις (προθεσμιακές και απλές), τούτο δε δεν αναιρείται από το γεγονός ότι διατηρούσε μέρος των τραπεζικών καταθέσεων του στο ιαπωνικό νόμισμα (γιεν). Ούτε εξάλλου η εναγόμενη αμφισβητεί ότι ο πρώτος ενάγων ήταν συντηρητικός επενδυτής, και άρα ότι επρόκειτο για προϊόν καταρχάς ακατάλληλο για αυτόν σύμφωνα με το επενδυτικό προφίλ του. Περαιτέρω, αποδείχτηκε ότι οι προστηθέντες υπάλληλοι της εναγόμενης ουδόλως ενημέρωσαν τον πρώτο ενάγοντα για τα παραπάνω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τους κινδύνους του ένδικου επενδυτικού προϊόντος αλλά αντίθετα παρέστησαν σε αυτόν ότι επρόκειτο για «ευκαιρία», καθώς θα λάμβανε ακέραιο το επενδυθέν κεφάλαιο μετά την πάροδο δεκαετίας αποκομίζοντας τόκο υψηλότερο από αυτόν των προθεσμιακών καταθέσεων, αρκεί να παρέμενε το κεφάλαιο «δεσμευμένο» επί δεκαετία. Και τούτο αποδεικνύεται από την ένορκη κατάθεση της μάρτυρος απόδειξης και τις καταθέσεις που περιέχονται στην με αριθμό 19026/2016 ένορκη βεβαίωση αλλά και από το ότι στο έγγραφο επιβεβαίωσης συναλλαγής αναγράφεται ότι το ένδικο ομόλογο έχει ημερομηνία λήξης, που είναι η 27η.10.2014. Αποδεικτικό πόρισμα που δεν αναιρείται από την αναγραφή στο έγγραφο της «αγοράς ομολόγου» ότι είναι ομόλογο “Perpetual”, καθώς πρόκειται για έννοια που από μόνη της δεν είναι σαφής και κατανοητή στο μέσο επενδυτή, ο οποίος δεν διαθέτει εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά ούτε και από την κατάθεση του μάρτυρα ανταπόδειξης, που δεν έχει γνώση για τις προφορικές ενημερώσεις που έγιναν στον ενάγοντα (δοθέντος ότι δεν συντάχθηκε κανένα σχετικό έγγραφο) ούτε καν από τους υπαλλήλους της εναγόμενης που είχαν έρθει σε επαφή μαζί του. Μάλιστα ο πρώτος ενάγων διατήρησε την παραπάνω σφαλερή εικόνα για το είδος του ένδικου προϊόντος θεωρώντας ότι η 27η.10.2014 ήταν η ημερομηνία λήξης του ομολόγου, από την τριμηνιαία κατάσταση για χρονικό διάστημα από 1.10.2010 έως 31.12.2010, στην οποία αναγραφόταν ως ημερομηνία λήξης η 27.10.2049, ημερομηνία που και πάλι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα (αλλά όπως κατέθεσε ο μάρτυρας ανταπόδειξης τέθηκε για τεχνικούς λόγους) καθώς επρόκειτο για «άληκτη» ομολογία, καταδείκνυε ωστόσο ότι ο ενάγων δεν θα είχε τη δυνατότητα ανάληψης του κεφαλαίου του στις 27.10.2014, όπως πίστευε μέχρι τότε. Κατά τα ανωτέρω επομένως η συμπεριφορά της εναγόμενης τράπεζας, ως εκδηλώθηκε δια των ως άνω προστηθέντων υπαλλήλων της, για τις πράξεις και παραλείψεις των οποίων η ίδια ευθύνεται αντικειμενικά (άρθρο 922 ΑΚ), είναι υπαίτια και παράνομη (ως αντικείμενη στις διατάξεις των άρθρων 914, 281 και 288 ΑΚ σε συνδυασμό με τα όσα προ βλέπονται στις πρώτη, τρίτη, τέταρτη και έβδομη αρχές του Κώδικα Δεοντολογίας των εφεξής Ε.Π.Ε.Υ και στις παρ. Α’, Β’ περ. Ιστ’ της ΠΔ/ΤΕ υπ’ αρ. 250/31.10.2002 για την «ενημέρωση των συναλλασσόμενων με τα πιστωτικά ιδρύματα για τους όρους που διέπουν τις συναλλαγές τους», που αποτελούν το νομικό θεμέλιο της κρινόμενης αγωγής ως προς την αγωγική βάση της αδικοπραξίας που έγινε δεκτή ως νόμω και ουσία βάσιμη από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο), καθόσον οι υπάλληλοι της εναγόμενης, κατά παράβαση των κείμενων διατάξεων και της γενικής δικαιϊκής αρχής της καλόπιστης και σύμφωνα με τα συναλλακτικά ήθη εκπλήρωσης των συμβατικών υποχρεώσεών της και της λήψης μέτρων πρόνοιας και ασφάλειας, δεν ενημέρωσαν ορθά και επαρκώς τον πρώτο ενάγοντα για το ένδικο επενδυτικό προϊόν αλλά αντίθετα τον προέτρεψαν να αγοράσει ένα προϊόν το οποίο δεν ήταν συμβατό με το επενδυτικό του προφίλ, παρουσιάζοντάς του αλλοιωμένη εικόνα του προϊόντος αυτού ώστε να πειστεί ο ενάγων να προβεί στην αγορά του Εξάλλου, η παράνομη και υπαίτια αυτή συμπεριφορά της εναγόμενης συνδέεται κατ’ άμεσο αιτιώδη σύνδεσμο με την επελθούσα ζημία των εναγόντων, που συνίσταται στην απώλεια του ποσού των 496.000 €, που κατά τις διαβεβαιώσεις των υπαλλήλων της Τράπεζας θα κατατίθετο στον κοινό τραπεζικό λογαριασμό τους στις 27.10.2014, αφαιρουμένου ωστόσο του ποσού των 44.640 €, κατά το οποίο οι ίδιοι περιόρισαν την απαίτηση τους κατόπιν εξαναγκαστικής εξαγοράς του Ομολόγου στο ως άνω ποσό, ήτοι ανέρχεται συνολικά στο ποσό των (496.000 €- 44.640 € =) ύψους 451.360 €. Το ποσό δε αυτό οι ενάγοντες δικαιούνται να το λάβουν ισομερώς ως συνδικαιούχοι του κοινού τραπεζικού λογαριασμού, καθώς πρόκειται περί χρηματικής και άρα διαιρετής παροχής και οι ενάγοντες δεν επικαλούνται κάτι διαφορετικό ως προς την εσωτερική σχέση τους από τον κοινό λογαριασμό. Ορθώς επομένως εφάρμοσε και ερμήνευσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε ότι η ζημία των εναγόντων από την παραπάνω αιτία ισομερώς για κάθε ενάγοντα (κατά εκτίμηση του διατακτικού της απόφασης) ανέρχεται στο ποσό των (451.360 € : 4=) 112.840 €, και συνεπώς ο πρώτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο η εκκαλούσα υποστηρίζει ότι ενημέρωσε τον πρώτο ενάγοντα κατά τρόπο ορθό, σαφή και κατανοητό ως προς τις ιδιότητες και τον τρόπο λειτουργίας του ένδικου επενδυτικού προϊόντος, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Περαιτέρω, η εκκαλούσα με το δεύτερο λόγο της έφεσης προβάλλει τον και πρωτοδίκως προβληθέντα ισχυρισμό περί συνυπολογισμού ζημίας και κέρδους, ισχυριζόμενη ότι από το ποσό της επικαλούμενης ζημίας των εναγόντων, πρέπει να αφαιρεθεί το συνολικό ποσό των 136.459,19 €, που εισέπραξαν αυτοί από τις αποδόσεις (τοκομερίδια) του επίδικου ομολόγου, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα ως προς το χρόνο και το ύψος κάθε επί μέρους καταβληθέντος ποσού. Ο ισχυρισμός αυτός ωστόσο είναι απορριπτέος ως νόμω αβάσιμος, διότι ναι μεν τα αναφερόμενα ποσά αποτελούν κέρδος των εναγόντων από τους ένδικους τίτλους, πλην όμως το κέρδος αυτό δεν προέρχεται από τη ζημία που αυτοί υπέστησαν, εξαιτίας της απώλειας του κεφαλαίου τους, αλλά από την παραχώρηση αυτού (κεφαλαίου) στην εναγόμενη τράπεζα, η οποία το εκμεταλλεύθηκε με όποιο πρόσφορο τρόπο μπορούσε, αποδίδοντας τους σύμφωνη μένους καρπούς του στους ενάγοντες και κατά συνέπεια δεν δύναται να συνυπολογιστεί στη ζημία των τελευταίων. Άλλωστε η απόδοση αυτών με τη μορφή συνυπολογισμού τους στη ζημία των εναγόντων, θα ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές της καλής πίστης, αφού οι τελευταίοι τους είχαν ήδη εισπράξει και με τον συνυπολογισμό τους θα μειωνόταν κατά πολύ η αποζημίωση, που θα επιδικαζόταν από την απώλεια του κεφαλαίου τους ή του μεγαλύτερου μέρους της, αν η εναγομένη είχε τη δυνατότητα να εξοφλήσει τα χρεόγραφα. Εξάλλου δεν είναι ανεκτό, κατά τις ως άνω αρχές το κέρδος (από το ζημιογόνο γεγονός) να αποβεί σε ωφέλεια του ζημιώσαντος (ΑΠ 1350/2018, ΑΠ 244/2016, ΕφΑΘ 3255/2020, ΕφΑΘ 3747/2020, Εφθεσ 1953/2019 όλες δη μ ΝΟΜΟΣ). Ορθώς επομένως εφάρμοσε και ερμήνευσε το νόμο το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που απέρριψε τον ισχυρισμό αυτόν, με την ίδια ως άνω αιτιολογία, και συνεπώς ο λόγος αυτός της έφεσης πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Κατά το άρθρο 300 παρ.1 εδ. α ΑΚ, αν εκείνος που ζημιώθηκε συντέλεσε από δικό του πταίσμα στη ζημία ή την έκταση της, το δικαστήριο μπορεί να μην επιδικάσει αποζημίωση ή να μειώσει το ποσό της. Από την πιο πάνω διάταξη προκύπτει ότι προϋποθέσεις εφαρμογής της είναι: α) η ύπαρξη υποχρεώσεως προς αποζημίωση και β) ο ζημιωθείς να συντέλεσε από δικό του πταίσμα στη ζημία του ή την έκταση της, δηλαδή η συμπεριφορά του να συνδέεται αιτιωδώς με την επέλευση ή την έκταση της ζημίας του. Η έννοια της συνυπαιτιότητας είναι νομική και γι’ αυτό η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας ως προς την ύπαρξη ή μη συντρέχοντος πταίσματος του ζημιωθέντος για την επέλευση της ζημίας του ή την έκταση της, δηλαδή ως προς το αν τα περιστατικά που το δικαστήριο της ουσίας δέχθηκε ανέλεγκτα ως αποδειχθέντα συγκροτούν ή όχι την έννοια της συνυπαιτιότητας, υπόκειται στον έλεγχο του Αρείου Πάγου κατά το άρθρο 559 αριθ., Ι και 19 ΚΠολΔ (ΑΠ 188/2015 δη μ. ΝΟΜΟΣ). Ακόμη, από τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 262 του ΚΠολΔ προκύπτει ότι η ένσταση, ως καταλυτικό γεγονός της αγωγής, πρέπει να περιέχει σαφή έκθεση των γεγονότων που τη θεμελιώνουν σύμφωνα με το νόμο και δικαιολογούν την άσκησή της από τον εναγόμενο κατά του ενάγοντος, για την πληρότητα της ένστασης, όπως και της αντένστασης, που προβάλλεται προς κατάλυση της ένστασης, πρέπει να περιέχονται σ’ αυτήν όλα τα θεμελιωτικά γεγονότα, που επιφέρουν, ως έννομη συνέπεια, την παρακώλυση της γέννησης ή άσκησης ή κατάλυσης του ένδικου δικαιώματος σε μεταγενέστερο χρόνο, ταυτόχρονα δε πρέπει να διατυπώνεται και αίτημα απόρριψης της αγωγής ή της ένστασης για το συγκεκριμένο λόγο (ΟλΑΠ 472/1983). Ειδικότερα για να είναι ορισμένη η εκ του άρθρου 300 ΑΚ ένσταση, απαιτείται να παρατίθενται τα πραγματικά περιστατικά που είναι ικανά να θεμελιώσουν συντρέχον πταίσμα του παθόντος και να γίνεται σαφής μνεία ότι αυτό προτείνεται προς θεμελίωση ένστασης, προκειμένου με την παραδοχή της να αρθεί ή μειωθεί η οφειλομένη από τον υπαίτιο χρηματική ικανοποίηση με την συνεκτίμηση του οικείου πταίσματος και να υποβάλλεται ορισμένο αίτημα για την απόρριψη της σχετικής αξίωσης του παθόντος ή η μείωση του ζητουμένου ποσού λόγω της συνδρομής της περίστασης αυτής (ΑΠ 327/2017 δη μ. ΝΟΜΟΣ). Εν προκειμένω, η εκκαλούσα με τον τρίτο λόγο της έφεσής της παραπονείται ότι εσφαλμένα η εκκαλουμένη απέρριψε την προταθείσα με τις προτάσεις της ένσταση περί συνυπαιτιότητας των εναγόντων – εφεσίβλητων στην επέλευση της ζημίας τους, ερειδόμενη επί του ισχυρισμού της ότι παρότι τους ενημέρωσε έγκαιρα για την από 2.3.2012 δημόσια πρόσκληση της Τράπεζας … να προβεί σε επαναγορά των άληκτων ομολογιών σε ποσοστό 37% της ονομαστικής αξίας τους και ακολούθως για την από 13.5.2013 δημόσια πρόσκληση της ιδίας Τράπεζας να προβεί σε επαναγορά των άληκτων ομολογιών σε ποσοστό 35% της ονομαστικής αξίας τους, πρόταση που τους συνέστησε να την αποδεχθούν αφενός διότι οι ομολογίες αυτές διαπραγματεύονταν σε -τιμές πολύ κατώτερες των προσφερθεισών από την παραπάνω Τράπεζα και αφετέρου λόγω του Υφιστάμενου κλίματος στην παγκόσμια αλλά και στην ελληνική αγορά, οι ενάγοντας απέρριψαν τη πρόταση αυτή, που θα είχε ως συνέπεια τον περιορισμό της ζημίας τους κατά ποσοστό 37% και 35% αντίστοιχα. Πράγματι, όπως προεκτέθηκε, οι ενάγοντες πληροφορήθηκαν ότι το ένδικο ομόλογο ήταν άληκτο όταν έλαβαν την τριμηνιαία κατάσταση για χρονικό διάστημα από 1.10.2010 έως 31.12.2010. Παρά ταύτα οι υπάλληλοι της εναγομένης Τράπεζας επιχείρησαν αρχικά να διαβεβαιώσουν τον πρώτο ενάγοντα ότι δεν τίθεται ζήτημα για την ασφάλεια του επενδυθέντος κεφαλαίου, στη συνέχεια όμως μετά από τις έντονες και συνεχείς πιέσεις του αποδέχτηκαν το γεγονός ότι το ομόλογο δεν είχε συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης αλλά ήταν άληκτο καθώς και ότι δεν είχε σταθερή απόδοση (βλ. ιδίως την κατάθεση του … στη με αριθμό 19026/2016 ένορκη βεβαίωση). Εν συνεχεία δε, το Μάρτιο του 2012 επικοινώνησαν με τον πρώτο ενάγοντα υπάλληλοι της εναγόμενης και τον ενημέρωσαν για την δημόσια πρόσκληση της εκδότριας Τράπεζας γνωστοποιώντας του ταυτόχρονα ότι σε περίπτωση που δεν αποδεχθεί θα χάσει ολοκληρωτικά το κεφάλαιο που είχε επενδύσει. Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά κατέθεσε ο … στη με αριθμό 19026/2016 ένορκη βεβαίωση, ο οποίος είχε αγοράσει το ίδιο προϊόν, η Τράπεζα ενημέρωσε τους επενδυτές να πάρουν το 37% των χρημάτων γιατί «αλλιώς τα χάνουν όλα, το ομόλογο σταματάει και μετά από αυτή την ημερομηνία δεν θα δίνει ούτε τόκους, ούτε κεφάλαιο ούτε τίποτα», όταν δε μετέβησαν αυτοί στο υποκατάστημα της Τράπεζας οι υπάλληλοι τους πίεζαν μετ’ επιτάσεως να αποδεχθούν το 37% διότι σε διαφορετική περίπτωση θα έχαναν τα σύνολο του κεφαλαίου τους. Πράγματι, κάποιοι από τους ζημιωθέντες αποδέχθηκαν την προσφορά αυτή ενώ κάποιοι άλλοι, μεταξύ των οποίων και οι ενάγοντες, αρνήθηκαν. Οι ενάγοντες, επιχειρώντας να αιτιολογήσουν την άρνηση τους να αποδεχθούν τη σχετική πρόταση ισχυρίστηκαν ενώπιον του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου ότι λόγω της προγενέστερης συμπεριφοράς των υπαλλήλων της εναγομένης είχαν απωλέσει την εμπιστοσύνη τους σε αυτήν ενώ πλέον ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου ισχυρίζονται ότι από την εναγόμενη είχε τεθεί ως προϋπόθεση για την αποδοχή της πρότασης αυτής η παραίτησή τους από κάθε άλλη αξίωση έναντι οιουδήποτε για την απώλεια του υπολοίπου του κεφαλαίου τους. Οι ισχυρισμοί αυτοί ωστόσο είναι απορριπτέοι για τους εξής λόγους: Οι ενάγοντες πριν ακόμη λάβει χώρα η σχετική πρόταση εξαγοράς είχαν αντιληφθεί ότι το κεφάλαιο τους αλλά και οι αποδόσεις δεν ήταν εγγυημένες, μάλιστα το γεγονός αυτό είχε πάρει διαστάσεις στην τοπική κοινωνία της πόλης της Λαμίας όπου διαμένουν οι τρεις πρώτοι ενάγοντες (βλ. σχετικά τις μαρτυρικές καταθέσεις στη με αριθμό 19026/2016 ένορκη βεβαίωση). Μετά δε από τη δημόσια πρόταση εξαγοράς κατέστη σαφής, με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, ο κίνδυνος της απώλειας του συνόλου του κεφαλαίου που είχε επενδυθεί στο επίδικο ομόλογο, ως εκ τούτου ο μέσος συνετός επενδυτής διαπιστώνοντας την διολισθαίνουσα πορεία της επένδυσης του, ιδίως όταν πρόκειται για επένδυση που εξαντλεί το σύνολο των αποταμιεύσεών του, και μάλιστα όταν κρίνει ότι έχει εξαπατηθεί για να προβεί στη συγκεκριμένη επένδυση, στην οποία δεν θα προέβαινε εάν τού είχαν καταστεί εξ αρχής γνωστά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, δεν εμμένει στη διατήρησή της αλλά επιχειρεί να περισώσει τουλάχιστον ένα μέρος του κεφαλαίου του προ του κινδύνου συνολικής απώλειας αυτού, κινδύνου που τους επισημάνθηκε από τους υπαλλήλους της εναγομένης αλλά μπορούσε και ευχερώς να γίνει αντιληπτός ενόψει της παγκόσμιας καθώς και της ελληνικής οικονομικής κατάστασης την περίοδο εκείνη. Ενώ, όσον αφορά τις απαλλακτικές δηλώσεις ως προς την ευθύνη της εναγομένης, οι ενάγοντες θα μπορούσαν να μην χρησιμοποιήσουν το υπόδειγμα που περιέχει τις δηλώσεις αυτές αλλά να φτιάξουν δικό τους χωρίς τις δηλώσεις αυτές ή να επιφυλαχθούν επί του εντύπου της εναγομένης για την ικανοποίηση του υπολοίπου της απαίτησής τους, όπως έπραξαν και άλλοι πελάτες της εναγομένης (βλ. την από 20.5.2013 αντίστοιχη εξώδικη δήλωση – πρόσκληση άλλου πελάτη της εναγομένης και την από 24.05.2013 σχετική απάντηση της εναγομένης). Ακόμη θα μπορούσαν να μεταφέρουν το χαρτοφυλάκιό τους σε κάποια άλλη ΕΠΕΥ και να μετάσχουν μέσω αυτής στην πρόταση. Ενέργειες στις οποίες ωστόσο ουδόλως προκύπτει ότι προέβησαν ή ότι επιχείρησαν να προβούν οι ενάγοντες, οι οποίοι άλλωστε εν τέλει αποδέχθηκαν την καταβολή του ποσού των 44.640 €, που αντιστοιχεί στο 9% της αξίας του κεφαλαίου, περιορίζοντας έτσι αντίστοιχα τη ζημία τους, χωρίς ωστόσο να απεμπολήσουν την απαίτηση τους για την αποκατάσταση της υπόλοιπης ζημίας τους. Αρνούμενοι επομένως οι ενάγοντες – εφεσίβλητοι να αποδεχθούν την πρόταση για επαναγορά του Ομολόγου και να λάβουν το 37% της αξίας του επενδυθέντος κεφαλαίου, συνετέλεσαν οι ίδιοι, από δικό τους πταίσμα, στο ύψος της ζημίας τους, καθώς με την εξαγορά του Ομολόγου 6α είχαν αποτρέψει ισόποση ζημία τους και θα είχαν περισώσει το κεφάλαιο τους κατά ποσοστό 63%, ήτοι ο κάθε ενάγων κατά το ποσό των (112.840 € X 63%=) 71.089,20 €. Έσφαλε επομένως το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ως προς την ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και την εκτίμηση των αποδείξεων που απέρριψε ως ουσία αβάσιμη την παραπάνω ένσταση, που πρέπει να γίνει δεκτή ως βάσιμη στην ουσία της, δεκτού γενομένου ως βάσιμου του τρίτου λόγου της έφεσης. Τέλος, με το άρθρο 522 ΚΠολΔ ορίζεται ότι με την άσκηση της έφεσης η υπόθεση μεταβιβάζεται στο δευτεροβάθμιο Δικαστήριο μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους. Σε περίπτωση δε που προσβάλλεται το κεφάλαιο της αποζημίωσης, συμπροσβάλλεται αναγκαίως και το κεφάλαιο της επιδίκασης χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης από απόψεως ποσοτικού προσδιορισμού. Η συμπροσβολή του κεφαλαίου αυτού είναι απολύτως αναγκαία, καθώς μεταξύ των στοιχείων που συνεκτιμώνται για τον προσδιορισμό του εύλογου και δίκαιου ποσού, στο οποίο πρέπει να αποτιμηθεί η ηθική βλάβη, είναι και η έκταση της ζημίας, διαφορετικά, θα προκύπτει το άτοπο να μη θίγεται το κεφάλαιο της ηθικής βλάβης παρότι μεταβάλλεται (ίσως και σε σημαντικό βαθμό) το ύψος της επιδικασθείσας αποζημίωσης (πρβλ. ΑΠ 632/2010). Επομένως, όταν κατά παραδοχή λόγου έφεσης επαναπροσδιορίζεται το κονδύλιο της θετικής ζημίας πρέπει να εξετασθεί εκ νέου και το κονδύλιο της ηθικής βλάβης (πρβλ. ΑΠ 1517/2013, ΕφΑΘ 662/2018, ΕφΠειρ 50/2015, όλες δη μ. ΝΟΜΟΣ). Και σύμφωνα με τα προαναφερόμενα, λόγω της γενόμενης σε βάρος των εναγόντων – εφεσίβλητων αδικοπραξίας, αυτοί βίωσαν θλίψη και στενοχώρια και υπέστησαν συναφώς ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας δικαιούνται χρηματική ικανοποίηση. Λαμβάνοντας δε υπόψη τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τελέστηκε η ένδικη αδικοπραξία, την έκταση της ζημίας που αυτοί υπέστησαν, τον βαθμό του πταίσματος των προστηθέντων υπαλλήλων της αντιδίκου τους, καθώς και την ευθύνη των εναγόντων ως προς την έκταση της ζημίας τους, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση όλων των διαδίκων μερών, τηρούμενης και της αρχής της αναλογικότητας, πρέπει να επιδικαστεί σε καθέναν από αυτούς ως χρηματική τους ικανοποίηση το ποσό των 1.500 €, που κρίνεται εύλογο. Κατ’ ακολουθία επομένως των ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτή κατ’ ουσίαν η κρινόμενη έφεση και να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση. Ακολούθως, αφού κρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο (άρθρο 535 παρ. 1 ΚΠολΔ) και ερευνηθεί αυτή κατ’ ουσία, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή ως ουσία βάσιμη η αγωγή και να υποχρεωθεί η εναγομένη να καταβάλει σε κάθε ενάγοντα το ποσό των (71.089,20 € + 1.500 € =) 72.589,20 € νομιμοτόκως από την επομένη της επίδοσης της αγωγής. Ακόμη πρέπει η εναγομένη λόγω της: εν μέρει ήττας της να. καταδικαστεί σε μέρος των δικαστικών εξόδων των εναγόντων κατά το αίτημα των τελευταίων και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας (άρθρα 178, 183 και 191 παρ. 2 ΚΠολΔ), κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό της παρούσας. Τέλος, αφού η έφεση γίνεται δεκτή πρέπει να επιστραφεί στην εκκαλούσα το παράβολο που κατέθεσε για την άσκησή της (άρθρο 495 παρ. 3 ΚΠολΔ).

                                                                  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.

Δέχεται τυπικά και κατ’ ουσίαν την έφεση.

Εξαφανίζει την εκκαλουμένη με αριθμό 3746/2019 οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (τακτική διαδικασία).

Κρατεί και δικάζει κατ’ ουσίαν την από 15.4.2013 (αρ. κατ. 80906/2309/2013) αγωγή.

Δέχεται εν μέρει την αγωγή.

Υποχρεώνει την εναγομένη να καταβάλει σε κάθε ενάγοντα το ποσό των εβδομήντα δύο χιλιάδων πεντακοσίων ογδόντα εννέα ευρώ και είκοσι λεπτών (72.589,20 €) με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως.

Καταδικάζει την εναγομένη σε μέρος των δικαστικών εξόδων των εναγόντων και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, το οποίο ορίζει στο ποσό των δεκαπέντε χιλιάδων ευρώ (15.000 €).

Διατάσσει την επιστροφή του παραβόλου στην εκκαλούσα.

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 11 Φεβρουάριου 2021 και δημοσιεύθηκε στο ακροατήριό του σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοί τους δικηγόροι, στις 16 Απριλίου 2021.